De gevolgen van de Joodse natiestaat wet in Israel: constitutionele apartheid.

Afgelopen donderdag heeft de Knesset de Joodse natiestaat wet aangenomen. De belangrijkste uitgangspunten van de wet, die een grondwettelijke status heeft, zijn:
a. Uitsluitend Joden hebben het recht op zelfbeschikking in Israël
b. Jerusalem is de ondeelbare hoofdstad van Israël en Hebreeuws de enige officiële taal
c. Vestiging van Joden in Israël is van nationale waarde en wordt door de staat gestimuleerd

Doelstelling van de wet is etniciteit (behorend tot de Joodse geloofsgemeenschap) boven democratie te stellen en te verankeren. Of zoals Avi Dichter, Likud Knesset lid het verwoorde: deze wet moet uitsluiten dat Israël ooit een land wordt voor al haar inwoners (ongeacht onderscheid op basis van religie, ras of sekse). Deze wet beëindigt tevens de maskerade dat het de enige democratie in het Midden Oosten is.

Hoewel de wet de huidige situatie in het land formaliseert en de tekst enigszins algemeen overkomt zijn de gevolgen veel omvattend. Ten eerste verklaart Israël met de wet de twee staten
oplossing als formeel beëindigd. Zij was nooit voorstander van deze oplossing maar deed lange tijd als of om tijd te winnen en “facts on the ground “ te realiseren. Israël erkent de internationale grens van voor juni 1967 niet en deze wet is tevens van toepassing op bezet gebied.

Voor de 5 miljoen Palestijnen in bezet gebied is de toekomst rechteloos geïnterneerd blijven in steeds kleiner wordende gebiedjes in toenemend verschralende sociaal economische omstandigheden.
Israël gaat door met het onteigenen van Palestijns land, gebouwen, het afpakken van natuurlijke hulpbronnen en het vestigen van kolonisten op de Westoever. Stap voor stap wordt het
integraal onderdeel van Israël. Een verklaring dat zij het gebied annexeert zou internationaal tot wat discussie kunnen leiden, deze wet biedt hetzelfde resultaat zonder noemenswaardige oppositie. En Oost-Jerusalem als hoofdstad van een Palestijnse staat is van de baan.

Door Arabisch als officiële taal te schrappen kunnen verkeersborden, straatnamen en andere zichtbare kenmerken van de oorspronkelijke bewoners uit het straatbeeld verdwijnen. Een verdere de-Arabisering.

De wet beperkt de rechten van de 1,6 miljoen Palestijnen in Israël binnen de erkende grenzen van 1967 verder. Het wordt makkelijker ze uit hun woningen te zetten of land te confisqueren. En met deze wet blijft terugkeer van de 4 miljoen erkende Palestijnse vluchtelingen buiten het gebied dat Israël controleert vooralsnog uitgesloten.

De regering Nethanyahu heeft met deze wet naast de twee staten oplossing ook iedere hervatting van vredesonderhandelingen beëindigt. Over welke vrede moeten de Palestijnen onderhandelen als Israël steeds haar wil oplegt, vaak met grof geweld, afspraken, internationale wetgeving en VN resoluties zonder uitzondering negeert en de rest van de Westerse wereld dit waarneemt en passief blijft toekijken hoe het proces van etnische zuivering zich langzaam voltrekt?

Het enige waar de Palestijnen nog over kunnen onderhandelen is gelijke burgerrechten. Dat beseft de regering Nethanyahu als geen ander en deze wet is dan ook bedoelt die onderhandeling bij voorbaat de pas af te snijden.

Wat ze niet beseft is dat 10,6 miljoen landgenoten zich niet permanent laten discrimineren, uit- en opsluiten. Met 6,5 miljoen Joodse landgenoten is apartheid op termijn een onhoudbare situatie en onmogelijke opgave. Zoals in Zuid-Afrika destijds.

Op steun voor gelijke burgerrechten hoeven de Palestijnen niet te rekenen op onze minister van buitenlandse zaken Stef Blok. Die was afgelopen week duidelijk en openhartig. Hij zei niet te geloven in staten bestaande uit verschillende etnische groepen. Dat verklaart zijn stilte rond de slachtoffers bij het afscheidingshek rond Gaza. Dat zijn eigen land over een lange traditie van succesvolle integratie beschikt en een grote groep immigranten kent is hem kennelijk ontgaan. Opmerkelijk is dat zijn partij geen afstand van zijn uitspraken heeft genomen. Slechts excuses volstaat.

Gelijke burgerrechten voor de Palestijnen moet daarom vooral komen van het uitdragen dat Israël een apartheidsstaat is en een ieder boycotten die etnocratie en racisme ondersteunt of er van profiteert. Dan komt er uiteindelijk verandering. Analoog aan de apartheid in Zuid-Afrika.