Waarom BDS niet kan verliezen: een moreel wapen om racisme in Israël te bestrijden

Oproepen door westerse regeringen, zoals van o.a. het Verenigd Koninkrijk, de VS en Canada, om de boycot van Israël te criminaliseren hebben nauwelijks effect gehad op de groei van de pro-Palestijnse boycot. Integendeel, de roep om boycot is juist luider geworden.

Het lijkt erop dat de geschiedenis zich herhaalt. Westerse regeringen bestreden de pro-Zuid Afrikaanse Apartheidsbeweging op alle punten en stigmatiseerden de leiders: Nelson Mandela en veel van zijn kameraden werden terroristen genoemd. Na zijn dood in 2013 lieten Amerikaanse toppolitici geen gelegenheid voorbij gaan om de overleden Afrikaanse leider grootse kwaliteiten toe te dichten en roemden zijn strijd voor rechtvaardigheid en mensenrechten. Echter, Mandela’s naam werd pas in 2008 van de Amerikaanse lijst met namen van terroristen gehaald! Tijdens het presidentschap van Reagan werd ook het Afrikaans Nationaal Congres – hét platform voor de antiapartheidsstrijd – als een terroristische groepering weggezet. De strijd van het ANC tegen het apartheidsregime werd in 1986 als ‘berekenende terreur’ betiteld. (…..)

De antiapartheidsstrijd in Zuid Afrika, die velen nog vers in het geheugen ligt, vormt nu het referentiekader in de strijd tegen Israëlische apartheid in Palestina, waar joden als een bevoorrecht ras worden beschouwd en Palestijnse moslims en christenen slecht behandeld, onderdrukt en bezet worden.

Terwijl racisme helaas nog steeds niet is uitgebannen en in veel delen van de wereld dagelijkse praktijk is, komt geïnstitutionaliseerd racisme als gevolg van regeringsmaatregelen – in ieder geval openlijk – maar in een klein aantal landen voor, zoals bijvoorbeeld in Myanmar. Er is echter geen ander land dan Israël dat zo overtuigend en open is over zijn raciaal gemotiveerde wetten en apartheidsregels. Bijna iedere maatregel die door de Israëlische Knesset wordt aangenomen met betrekking tot Arabieren is beïnvloed door de gedachte dat Palestijnen inferieur zijn en dat joden hun superioriteit tot elke prijs moeten waarborgen. Israëls racistische wensdroom heeft geleid tot veel geweld, zichtbare ongelijkheid, massieve muren, loopgraven, alleen-voor-joden wegen, militaire bezetting en zelfs tot wetten waarin het aan de kaak stellen van deze praktijken wordt verboden.

En toch, hoe groter het falen om Palestijns verzet de kop in te drukken, en weerstand te bieden aan de groei van wereldwijde solidariteit met het onderdrukte Palestijnse volk, des te meer doet Israël zijn best om zijn dominantie te handhaven en hoe meer het investeert in rassenscheiding.

‘De hele wereld is tegen ons’ is een heel gebruikelijke rechtvaardiging binnen Israël als antwoord op internationale reacties op Israëls apartheidspraktijken. Als dit maar lang genoeg doorgaat wordt het een selffulfilling prophecy, gevoed door gebeurtenissen uit het verleden die niet langer van toepassing zijn. Het maakt niet uit hoeveel bedrijven zich uit Israël terugtrekken – de meest recente is G4S, het grootste beveiligingsbedrijf ter wereld –  of hoeveel universiteiten en kerkelijke instellingen vóór een boycot van Israël stemmen, de Israëlische bevolking blijft zich verschansen achter deze slogan en hun onthutsende gevoel van slachtofferschap.

 

Veel Israëliërs  zijn van mening dat hun land een ‘villa in een jungle’ is, een mening die voortdurend door Israëlische top politici wordt gevoed, zoals bijvoorbeeld door minister-president Benjamin Netanyahu. Voorbijgaand aan de overduidelijke misdaden die hij jarenlang heeft begaan tegen Palestijnen, houdt hij het idee in stand van de zuiverheid van Israël en de verdorvenheid van ieder ander. Afgelopen februari verklaarde Netanyahu dat het noodzakelijk is voor de veiligheid van zijn ‘villa in de jungle’ om nog meer hekken te bouwen  en om “onszelf te verdedigen tegen de wilde beesten ” in de omringende landen. Deze verklaring werd een paar weken voor de jaarlijkse internationale Israël Apartheid Week uitgegeven. Het lijkt wel of de Israëlische leider een bijdrage wilde leveren aan de wereldwijde succesvolle campagne tot boycot van Israël vanwege zijn status als apartheidsstaat. Israël is natuurlijk geen ‘villa in de jungle’.

Sinds de oprichting van de staat Israël op de ruïnes van verwoest en bezet Palestina heeft Israël onnoemelijk veel geweld gebruikt, oorlogen veroorzaakt en hardvochtig opgetreden tegen elk verzet dat geboden werd door zijn slachtoffers. Zoals Mandela door de VS en Engeland als ‘terrorist’ werd weggezet, worden verzet plegende  Palestijnen en hun leiders ook verketterd, in de ban gedaan en gevangen gezet. Israëls ‘doelgerichte moorden’ – het vermoorden van honderden Palestijnen in de afgelopen jaren – heeft vaak op bijval kunnen rekenen van de VS en andere bondgenoten van Israël omdat deze gezien werden als overwinningen in hun ‘war on terror’.

Gesteund door de wetenschap dat de VS en andere westerse regeringen aan hun kant staan, zitten veel Israëliërs er helemaal niet mee om hun racisme te tonen en op te roepen tot meer geweld tegen Palestijnen. Op 8 maart 2016 publiceerde het Amerikaanse onderzoeksinstituut Pew Research Center, de resultaten van een enquête waaruit blijkt dat bijna de helft van Israëls joodse bevolking Palestijnen wil uitzetten naar buiten hun historisch geboorteland. Het onderzoek werd uitgevoerd tussen oktober 2014 en mei 2015, dus maanden voordat de huidige intifada in oktober 2015 uitbrak, en wordt beschreven als het eerste onderzoek in zijn soort omdat de enquête werd gehouden onder meer dan 5600 Israëlische volwassenen en een scala aan onderwerpen bevatte, waaronder religie en politiek. Een van de uitkomsten was dat 48% van alle Israëlische joden Arabieren uit hun land willen verbannen. Het percentage is echter nog beduidend hoger, namelijk 71%, onder de personen die zichzelf definiëren als ‘religieus’.

Welke opties blijven dan over voor Palestijnen, die slachtoffer zijn en al 68 jaar verdreven zijn van hun geboortegrond die etnisch gezuiverd moest worden, als zij neergezet en behandeld worden als ‘beesten’, willekeurig worden vermoord en al deze jaren lijden onder een omvangrijk systeem van apartheid en rassendiscriminatie?

Tot nu toe is BDS de meest succesvolle strategie en tactiek om steun te verlenen aan Palestijns verzet en vastberadenheid terwijl het tegelijkertijd Israël ter verantwoording roept voor zijn steeds grimmiger wordende apartheidspolitiek. Het voornaamste doel van BDS, een geweldloze beweging die gesteund wordt door maatschappelijke organisaties wereldwijd, is niet het straffen van de Israëlische burger, maar het onder de aandacht brengen van het lijden van de Palestijnen. Pas als er een einde komt aan dit lijden kan er ooit sprake zijn van een rechtvaardige vrede.

Over de relatie tussen Palestijnen en Zuid-Afrikanen zei Mandela:

We weten maar al te goed dat onze vrijheid niet compleet is zonder vrijheid voor de Palestijnen

Mandela deed deze uitspraak niet om vriendelijk of diplomatiek over te komen. Hij meende ieder woord. En er zijn vele mensen in alle delen van de wereld die dezelfde verbinding leggen en ten volle achter deze uitspraak staan.

Vertaling van een artikel van Ramzy Baroud, IMEC – International Middle East Media Center- 15/03/2016)