Anti-BDS overleg Knesset wijst op Israëlische angst voor isolatie
Wanhoop is niet altijd makkelijk waar te nemen, laat staan te ruiken.
Maar de recente Israëlische inspanningen om BDS aan te pakken ruiken naar diepe wanhoop, wat leidt tot hopeloze agressie, nog erger getreiter en volstrekt irrationele maatregelen die BDS alleen zullen helpen om de komende jaren te groeien.
Vooral vermeldenswaardig zijn de artikelen over de anti-BDS conferentie van het Israëlische parlement, die duidelijk maken dat in Israël algemeen het gevoel heerst dat ze gefaald hebben bij het indammen van de groei van de BDS-beweging en dat ze toegeven dat het effect van BDS niet meer beheersbaar is.
Het komt niet echt vaak voor dat de unieke koloniale grootspraak en walgelijke arrogantie van het Israëlische regime plaats maken voor de bekentenis door de Minister van Strategische Zaken (die BDS en Iran als bedreigingen van de hoogste orde behandelt!) dat de Israëlische regering BDS niet in haar eentje aankan.
Als Israël ondanks de zware steun van de VS en de EU, die het regime miljarden dollars aan financiële steun, een “iron dome” van diplomatieke en politieke bescherming bieden tegen internationale sancties en op militair, academisch, cultureel en economisch medeplichtig zijn, toch volledig faalt in het bestrijden van BDS, wat kunnen we er dan verder van verwachten.
Israël heeft beperkte mogelijkheden die ook niet zonder risico’s zijn. De belangrijkste strategie van Israël tegen BDS is sinds 2014 de zogenaamde lawfare (juridische oorlogvoering). Het heeft alles uit de kast gehaald, zijn hele lobby en de Zionistische netwerken wereldwijd gemobiliseerd, om in de Amerikaanse staten wetgeving tegen BDS door te drukken, in Frankrijk BDS af te schilderen als illegaal en om David Cameron’s regering in te zetten om steun voor BDS in Britse vakbonden, gemeenteraden, universiteiten en maatschappelijke organisaties te ondermijnen.
Lawfare is samen met opgevoerde propaganda het laatste wapen van Israël tegen de BDS-beweging geworden.
Het enige probleem voor Israël met deze benadering is dat de poging om een geweldloze mensenrechtenbeweging als BDS te delegitimeren alleen kan slagen als Israël en zijn Zionistische lobbynetwerken een nieuw McCarthyisme opzetten dat de mensenrechten tart, burgerrechten ondermijnt en probeert decennia van brede linkse steun voor boycots als vorm van vrijheid van meningsuiting ongedaan te maken, vooral in de VS waar dit het belangrijkst is.
Als gevolg daarvan begint de Israëlische lawfare tegen hen te werken en langzaam een einde te maken aan de overgebleven restjes – niet-zionistische – linkse steun en versterkt het de groeiende linkse ontevredenheid met de repressie, xenofobie, fanatiek Joods fundamentalisme en stuitend kolonialisme in Israël dat steeds openlijker en agressiever wordt.
Israël raakt steeds meer geïsoleerd op volksniveau en steeds meer afhankelijk van extreemrechtse groepen in het Westen en elders.
Het Zuid-Afrikaanse Apartheidsregime was ongetwijfeld Israël’s beste vriend in de afgelopen eeuw. Momenteel zijn de beste vrienden van Israël de extreemrechtse, openlijk racistische, Islamofobe, anti-immigratiepartijen en –regeringen, zelfs die met fascistische neigingen die overeenkomen met die in Israël zelf. Kijk voor een hint maar naar het Republikeinse circus van presidentskandidaten.
Zoals wijlen Tony Judt 13 jaar geleden schreef:
“In een wereld waarin landen en volkeren zich steeds meer onderling verstrengelen; waar culturele en nationale communicatiedrempels vrijwel verdwenen zijn; waar meer en meer mensen meerdere identiteiten kiezen en zich kunstmatig beperkt zouden voelen als we op slechts één daarvan werden aangesproken; in zo’n wereld is Israël waarlijk een anachronisme. En niet zomaar een, maar een ziek anachronisme. In de hedendaagse ‘cultuurstrijd’ tussen open, pluralistische democratieën en oorlogszuchtige, religieus geïnspireerde ethnostaten loopt Israël het risico in het foute kamp te vallen”.
Maar in feite loopt Israël niet het ‘risico’ dat het in het ‘foute kamp’ valt, het is met vlag en wimpel de belangrijkste leider van het foute kamp.
Vertaling: Gert van der Straaten
